Διάβαζα ένα ‘άρθρο’ σχέσεων (οποιουδήποτε είδους σχέσης) πριν..
Και πώς μπορείς να έχεις σχέσεις -με τον οποιοδήποτε- ?
Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας ξέρουμε τί απαιτούμε από κάθε σχέση που κάνουμε. Είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα στοιχείο. Η αλήθεια. Δυστυχώς, όπως όλοι ξέρουν, η αλήθεια πονάει. Όχι πάντα, όχι όλους. Μπορεί να είναι από το πιο ευχάριστο νέο, μέχρι το πιο σκληρό χτύπημα. Είναι όμως ανάγκη να υπάρχει. Αλλιώς ζεις ένα παραμύθι. Ζεις σε ένα θέατρο γραμμένο ‘στα μέτρα σου’. Υποτίθεται ότι γίνεται για το καλό σου, αλλά στην πραγματικότητα γίνεται για το καλό αυτού που πλάθει το παραμύθι. Για καλό κάποιου που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Πώς λοιπόν αυτός ο κάποιος να αντιμετωπίσει εσένα? Λογικό δεν ακούγεται?..
Ίσως λοιπόν έχω πέσει και εγώ θύμα μιας σελίδας ενός παραμυθιού, στο οποίο πρωταγωνιστώ κιόλας. Βέβαια μπορώ άνετα να το χαρακτηρίσω ‘Κωμωδία’ . Το πλημμυρίζει το ψέμα, η διπροσωπία, η συνομωσία, αλλά πάνω απ’ όλα η αδυναμία να σταθεί ο άλλος στα πόδια του και να είναι ξεκάθαρος. Να πει όλη την αλήθεια. Όσο σκληρή και αν είναι. Να καταλάβει ότι μπορεί το να σε προστατεύει σε μια γυάλα, τεστάροντας τις αντοχές σου, να είναι ότι χειρότερο για εσένα. Γιατί δεν είσαι άμυαλος, μπορείς να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί δεν είσαι παιχνίδι, αισθάνεσαι. Γιατί δεν είσαι άνεμος, που θα φυσήξει και θα φύγει μακριά. Γιατί δεν ξεπλένει η βροχή τις ανησυχίες σου. Γιατί δεν είσαι δέντρο που θα ρίξει τα σάπια φύλλα του και θα τα ξεχάσει μια για πάντα..
Δεν θα πω τί είσαι. Θα πω μόνο ότι πρέπει να γίνεις κάτι αληθινό.-
